Pewien człowiek spędzał noc w lesie. Było bardzo ciemno, choć okrągły księżyc świecił pełnią swego blasku. Przerażony człowiek szukał schronienia. ułsyszał wycie zza najbliższego krzaka. Wyskoczyło wielkie stworzenie, włochate, popędziło w strone księżyca.

W rzeczywistosci był to zwykły wilk xd a człowiek w strachu pomyślał od razu ze to jakies mityczne stworzenie, jak yeti, wielka stopa. opowiedział to swoim kumplom, tamci jeszcze coś dopowiedzieli kolejnym. I juz każdy wiedział , że w czasie pełni człowiek zamienia się w wilka i wyje do księżyca xd

tak tworzą sie legendy..

Ale zawsze jest jedno "ale" , które zaprzecza temu wszystkiemu i daje do zrozumienia.... że wilkołaki moga istnieć...

PS: takie trochę bez sensu ale niech będzie xd

Istnieje kilka kultur, które posiadają w swojej tradycji wilkopodobne stworzenia, zwykle są to duże nocne drapieżniki. Często takie stworzenie przybiera formę najgroźniejszego zwierzęcia występującego na danym obszarze. Indie mają tygrysołaki, Afryka ma leopardołaki, najbardziej jednak znanymi stworzeniami są średniowieczne europejskie wilkołaki.


Wiele wilkołaków było uważanych za ludzi, którzy zawarli pakt z diabłem. Opowieści w większości opisywały ludzi, którzy przeobrazili się w wilkołaki w nocy, następnie pożerali ludzi i zwierzęta, by o świcie znów przybrać postać ludzką. Noc była uważana za czas diabła.

"Niezamierzone" wilkołaki były tymi, których działania przypadkowo wywołały transformację. Sądzono, że wilkołakami były osoby urodzone w Wigilię Bożego Narodzenia. Na Sycylii panował przesąd, że wilkołakiem był człowiek poczęty przy pełni księżyca, który stawał się wilkołakiem po osiągnięciu wieku dojrzałego. Opowieści ludów germańskich mówią o górze, z której strumienia ciekła woda powodująca zmianę człowieka w wilkołaka. Syberyjskie opowieści mówią, że wilkołakiem staje się ten, kto napije się wody z odcisku łapy wilka. Za wilkołaki uznawano również ludzi posiadających skośne brwi. Sądzi się, że byli nimi również wszyscy greccy epileptycy.